een antiek woon- annex bedrijfspand in Frankrijk (beeld van het exterieur)

Saint-Bénoit-du-Sault - la maison de l'argentier - Indres - edit Cl5*

Sint-Bernard-van-de-Wilg - het huis van de munter - departement Indres
- editie Cl5*

Een munter was natuurlijk in de Middeleeuwen een heel belangrijke man
- naast munten snijden verstond hij ook het vak van bankier maar hij
deed zijn werk in opdracht van een principaal want zelf had hij niet
het recht om een munt in omloop te brengen.
In de Nederlanden heb ik wat verantwoordelijkheidsgevoel in deze
opgedaan in Slot Bergh te 's Heerenberg - de Heren van Bergh hadden
naast hun aanvankelijk grafelijke rechten - later werden dat
Hertogelijke rechten en plichten - het recht een munt in omloop te
brengen - hoe dikwijls zij daarvan gebruik maakten heb ik nooit
onderzocht maar de wetenschap dat het op het gebied van het muntgeld
in de Nederlanden wel goed zit wat het mij betreft - hoe dat geregeld
was bij de Graven van Holland ben ik maar om goede redenen buiten
gebleven - heeft mij veel goed gedaan en ons land voor veel narigheid
behoed.
Wat voor tragische situaties evenwel konden ontstaan moeten
geïnteresseerden maar eens onderzoeken in
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan_II_van_Wassenaar/
Iets positiever ook op financieel gebied is
https://nl.wikipedia.org/wiki/Johanna_van_Constantinopel die een
zilveren rijder heeft laten slaan. Ik beken dat het mijn vergissing is
dat ik het geld wil ontvangen terwijl het de bedoeling is dat ik het
uitgeef.

spreekwoord: 'Jong geleerd oud gedaan'
Er is niks mis mee om eens een keer de mist in te gaan, dat is vooral
voor mannen heel belangrijk want die kunnen als ze eenmaal flink op
gang zijn geslagen niet vanuit zihczlef tot rust komen, dat
automatisme ontbreekt bij de man, maar één keer is genoeg om het
voorgoed te leren c.q. af te leren dat altijd winnen alleen maar
eenzaam maakt. Maar je hebt dat van jezelf pas door als je zoals het
spreekwoord zegt 'jezelf bent tegengekomen'.

p.s.: een van mijn favoriete helden is de koning van Epirus - Pyrrhus
- die zo zijn redenen had om niet te willen winnen - wat Pyrrhus wél
heeft gewonnen is de eeuwige roem, een zaak waar menig Griek wel eens
aan denken kan//

gehoord: Nu is het genoeg geweest, gauw terug naar Macedonië, bengel.
_____________________________________________________

Er is 1 afbeelding naar u verzonden.


Saint-Benoît-du-Sault_(36)_Maison_de_l'Argentier_01-go69.JPG

Deze afbeeldingen zijn verzonden met Picasa, van Google.
Probeer het hier uit: http://picasa.google.com/

hoe is de levensvorm? Sygillum. Persoonlijk persbericht als ware het een interview.

Dit is een sigillum uit een reeks van 223 door een frans kunstenaar en
drukker in de tweede helft van de 16e eeuw samengesteld toen er grote
behoefte ging ontstaan aan een eenvoudig beeld van sommige beroemde en
vooral bewonderde historische personen die in de aandacht van de
wetenschap waren komen te staan. Men kan in sommige opzichtn de
geschiedenis opvatten als een grote vergaarbak met items die je door
een trechter probeert te gieten, er komen er maar een paar doorheen
en dan nog slechts die die door de opening van de trechter kunnen. Het
is niet zo dat die historische personen waarvoor wij zo'n grote
bewondering zijn gaan koesteren ook inderdaad van het formaat waren
dat zij in onze voorstelling hebben gekregen, eerder is het zo dat wie
groot is in een bepaalde tijdsperiode eerder klein zal zijn in zijn
reële voorkomen.
Het sygillum hier getoond is dat van Epaminondas, een staatsman
tijdens de korte periode van hegemonie van de Griekse stadstaat
Thebes. Een historische persoonlijkheid moet men beoordelen naar de
maatstaven van de tijd waarin hij leefde die niet de onze is. In
menselijk opzicht kunnen er overeenkomsten zijn. In historisch opzicht
zijn er dikwijls grote verschillen. Soms lopen die dingen in elkaar
over, zijn nauw met elkaar verweven. Elke mens vroeger of nu heeft een
uniek statuut. En geen enkele geschiedenis wordt herhaald in de zin
die zij kende in de tijd van haar reële voorkomen. Omdat wij er nu
over lezen kunnen is die tijd niet onze tijd. Maar een relatie is snel
gevonden indien er om een overeenkomst wordt gevraagd.

Bescheidenheid is een deugd.

De bakker op de hoek is een groot man in deze tijd en in die eraan
voorafgaat. Hij weet veel van brood bakken. Daarvoor kun je
bewondering koesteren. Soms spreidt hij vrij harde gewoonten ten toon.
Dat komt omdat hij zich niet kan permitteren zijn brood te vroeg te
bakken, het oud te laten worden of met zijn broodvoorraad te blijven
zitten. Dan zou hij al spoedig zijn zaak op kunnen doeken en zijn
brood zelf moeten kopen. Dat doet hij nu nog niet. Hij bakt zijn eigen
brood.

Laat de bakker zijn brood bakken, hij is daar goed in. En het is goed brood.
_______________________
scribet: Clem Bur
Studio Buer - Cl5*
_______________________
n.b. met het beeld oorspronkelijk gedownload bij Wikimedia Commons
deed ik een edit via Picasa.
Sie edits, die kun jij niet zo goed zelf. Leg je daar bij neer. Het
principe heet arbeidsverdeling.
Ik heb er lang over gedaan om het beeldend talent uit te bouwen en op
te richten naar de eisen die ik eraan stel. Ik doe dat in een
web-studio, maar je kunt ook stellen dat ik mijn huis bewoon alsof het
een studeerkamer annex ontvangst- en provisieruimtes is, er is ook een
slaapkamer in de woning + een inpandige berging die meestal vrij is.
Wat er in de berging staat te roesten daar let ik behalve m.b.t. de
stofzuiger en de rollen behang - de bloempotten ook niet te vergeten -
meestal niet zo op. Er gaat soms heel wat om in huis maar lang duurt
dat nooit.
In de berging heerst een andere tijdsbeleving dan in b.v. de keuken.
De tijdsbeleving in het studeervertrek is die van telkens één dag
verder zien.
_________________________
Er is 1 afbeelding naar u verzonden.


Epaminondas.jpg

Deze afbeeldingen zijn verzonden met Picasa, van Google.
Probeer het hier uit: http://picasa.google.com/

2 japanse kleuraquarels |"| met blijdschap geven wij kennis

Moeilijk is het te zeggen tot welke stijlperiode de kleuraquarels op
basis van houtsnede ontwerpen gerekend moeten worden. De Japanse
claasificatiecultuur houdt, zeker na 1946, maar weinig reken ing met
de opeenvolging van jaren om een bepaalde blockprint te classificeren
naar stijl. Zo kan een werk dat tot de Edo-periode gerekend wordt heel
wel pas ontstaan zijn zelfs toen de Mei'ji periode al was afgelopen,
althans zo getuigen het de japanse bronnen. Het is daarom
waarschijnlijk dat de hier meegezonden aquarels qua stijl en techniek
gerekend mogen worden tot de korte periode van overgang tussen de
Edo-periode en de Mei'ji stijl die zelf feitelijk ook al niet meer een
gehele periode heeft beslagen.
De twee realistisch te noemen aquarels hebben als thema een dame,
waarschijnlijk een courtisane, die met het opsteken van het
regenscherm de periode afsluit dat zij in de vrijheid van de
hofcultuur, d.w.z. de Edo-cultuur met zijn culturele zwaartepunt naar
locatie aan het hof van Kyoto, woonachtig waren. De courtisanes van de
keizer, die een grote en alles bepalende invloed hadden op de
aangehoudne cultures avn het keizerlijk hof, zij waren dan ook
voortdurend met elkaar aan het kibbelen, zo men wil in vrouwelijk
overleg, wie nu wel de belangrijkste onder hen mocht worden genoemd,
maar dat was nog altijd niet de courtisane die de meeste invloed op
het culturele leven gedurende een bepaalde tijd of een seizoen lang
uitoefende, deze dames hadden ook meer een ambtelijke positie. Zij
bewoonden met hun paviljoens en villaatjes de parken van het Paleis
van Kyoto en maakten het Hof van de Mikado daarmee tot een levendige
culturele sfeer die verantwoordelijk was voor het behoud van de
waarden van de samenleving, de bestuurlijke taken waren reeds sinds
vele eeuwen her door de keizers uitbesteed aan de hen ondergeschikte
adellijke ambtenaren.
Deze parken van Kyoto, die een heel grote oppervlakte hebben beslagen,
eigenlijk is het nog steeds moeilijk vast te stellen waar de
Paleistuinen ophouden en waar het stedelijk gebied van Kyoto begint,
het is waarschijnlijk dat er weinig of niet aan afscheiding qua
erfscheiding bestaan heeft en dat het keizerlijk hof van de Mikado
derhalve in een stad zich afspeelde vóórdat het binnen de omwallingen
van het Hof van Tokyo gevestigd werd, vormden de bescherming van de
private omstandigheden van het keizerlijk hof want niemand dan een
zeer geoefend man di nooit elders had gewoond of gekleefd wist in deze
parken de weg en toegang te verkrijgen tot de privé-sfeer van de
keizerlijke bestuurlijke familie was derhalve een hachelijke
onderneming en zichtbaar werd de Mikado natuurlijk voor geen mens dan
voor de enkeling uit zijn vertrouwde ogeving en voor de enkele
ministeriële ambtenaren die het hem waard achten het woord te vragen
voor zijn goddelijke aandacht.
En aan dat hof heeft de courtisane in de aquarel zichtbaar geleefd, en
zij buigt het hoofd voor de beslissing dat zij nu zal moeten deelnemen
aan de verwerkelijking van de Edo-cultuur aan het Hof van Tokyo
voorheen geheten Edo, de oude hoofdstad, welke evenwel na de
handelsovereenkomst met de VS werd verkozen tot de nieuwe hofstad voor
het keizerlijk bestuur. Dat Tokyo tevens de hoofdstad van Japan zou
zijn daarmee is slechts in Westerse ogen van betekenis.

_____________x5__________________________________Studio Buer |**|
Clem Bur scribet
++++++++++++++++++++++++++++++++**********&&&&&&&&&67542/
_______________________________| 3 # 7 ** || "| =============

Er zijn 2 afbeeldingen naar u verzonden.


passing-rain-1918.jpg
passing-rain-1919.jpg

Deze afbeeldingen zijn verzonden met Picasa, van Google.
Probeer het hier uit: http://picasa.google.com/